Młodzieżowi radni: Jesteśmy potrzebni

Transkrypcja podcastu zrealizowanego w ramach projektu:

Misja Partycypacja: młodzi podcasterzy obywatelscy

Odcinek 19.

Prowadzący: Karolina Skórka (KS)

Gość: Aleksandra Strusz (AS)

KS: Dzień dobry, nazywam się Karolina Skórka, a moją gościnią jest dzisiaj Ola Strusz. Witam Cię serdecznie.

AS: Witam serdecznie.

KS: Ola jest członkinią Młodzieżowej Rady Miasta, ale także przewodniczącą samorządu uczniowskiego, a my spotykamy się regularnie w Chorzowskim Centrum Kultury.  Czy chciałabyś coś dodać do tej imponującej listy?

AS: Wydaje mi się, że nie, że wymieniłaś wszystko.

KS: Ok, to pierwsze moje pytanie: jak znajdujesz na to wszystko czas?

AS: To jest czasami trudne, ale wydaje mi się, że czym więcej ma się obowiązków tym ten czas się trochę tak wydłuża i da się trochę łatwiej to wszystko połapać. Czym więcej obowiązków mi dochodzi tym po prostu jest mi łatwiej i może to się wydawać trochę dziwne, ale jakby z czasem idzie to normalnie wszystko ogarnąć.

KS: Czy myślisz, że ta działalność społeczna właśnie uczy Cię trochę takiej organizacji czasu? AS: Tak, zdecydowanie uczy mnie organizacji czasu i naprawdę dała mi dużo takich nowych umiejętności, nie tylko MRM, ale też właśnie samorząd uczniowski czy Kulturok, także dużo umiejętności zdobyłam właśnie przez jakąś taką działalność społeczną.

KS: Myślisz tutaj właśnie o takiej organizacji czasu czy coś jeszcze Ci przychodzi do głowy? AS: Przede wszystkim bycie otwartym. Dla mnie w ogóle było bardzo trudno żeby się otworzyć przed ludźmi, żeby tak trochę wyjść ze swojej strefy komfortu, więc ta rada miasta tak trochę mnie musiała popchnąć i wypchnąć z tej takiej mojej bańki i to samo w sumie się działo w każdym z tych punktów gdzie działam, więc przede wszystkim ta otwartość i to, że po prostu trzeba jakoś ruszyć i trzeba wyjść z tej strefy komfortu. KS: Myślę, że gdyby państwo znali Olę to bardzo by się zdziwili tą refleksją, bo ja mam wrażenie że jesteś właśnie bardzo otwarta i że bardzo łatwo nawiązujesz kontakty, ale rozumiem że to był jakiś proces.

AS: Jakieś dwa lata temu nie potrafiłabym podejść do kogokolwiek, także naprawdę  to co mówisz,  skoro uważasz że jestem otwartą osobą to naprawdę ta rada miasta  i samorząd uczniowski bardzo dużo mi dały.

KS: Czy to było trochę takie postawienie pod ścianą, że jak już jesteś w tym samorządzie  to po prostu musisz?

AS: Trochę tak, w sensie ja w ogóle wzięłam udział w wyborach do samorządu uczniowskiego tak totalnie od czapy można powiedzieć, bo żartowałam sobie z moim bratem i nagle koleżanka mi napisała: „Ola nadajesz się” i to była chyba godzina 23:00 i do pierwszej siedzieliśmy i ustawialiśmy postulaty do kampanii, także to też w ogóle było bardzo chaotycznie zrobione. To samo było z wyborami do Młodzieżowej Rady Miasta, ja po prostu uznałam, że skoro się sprawdzam w samorządzie jako przewodnicząca to może też mi się uda być dobrą radną i skończyłam jako wiceprzewodnicząca.

KS: Pamiętasz swoje postulaty do samorządu uczniowskiego? Czy uczniowie pamiętają  i przypominają regularnie?

AS: Była jedna taka sytuacja, gdy mieliśmy stworzyć TikToka szkolnego na potrzeby rekrutacji, żeby zachęcić uczniów i do tej pory ten TikTok nie powstał i niestety  mi to wypominają. Wydaje mi się, że  chyba wszystkie postulaty załatwiłam.  Na pewno jednym z postulatów były różowe skrzyneczki do toalet, które normalnie u nas się dobrze wykorzystują i uczennice są bardzo z tego zadowolone.

KS: Czy to było trudno je wprowadzić w szkole, opowiesz trochę jak to wyglądało? AS: O dziwo, nie tak trudno, bo wystarczyło tylko porozmawiać z radą rodziców która u nas to finansuje i z dyrektorką, która po prostu musiała wyrazić na to zgodę. Wyraziła zgodę  od razu i uznała, że to świetny pomysł, ja tylko napisałam pismo do rady rodziców o taką  i taką kwotę i potem wystarczyło tylko po prostu to kupić i dawać w szkole – także organizacja tego była naprawdę bardzo prosta.

KS: Czy jako samorząd uczniowski zajmujecie się uzupełnianiem tych skrzyneczek czy też ktoś inny?

AS: My się my się tym regularnie zajmujemy, oczywiście jakby patrząc na naszą szkołę  i na wielkość naszej szkoły to nie jesteśmy w stanie codziennie jakoś tak przejść  po wszystkich toaletach, ale mimo to uczniowie dają po prostu nam znać, że tutaj brakuje,  tu brakuje, więc z tym akurat nie ma problemu.

KS: Wspomniałaś o wielkości szkoły, ale może nie wszyscy wiedzą jak duży jest Batory,  to opowiedz trochę gdzie jest ta szkoła i może coś charakterystycznego dla niej Twoim zdaniem? AS: Na pewno to jest szkoła, która jest bardzo artystyczna, jest bardzo taka rozwinięta  na nowe rzeczy i bardzo otwarta na nowe rzeczy i to jest szkoła w której można powiedzieć, że da się zrobić wszystko, więc jeżeli ma się jakiekolwiek pomysł to idzie go zrealizować i to jest szkoła po prostu, która jest bardzo na to otwarta, żeby uczniowie pokazywali siebie trochę tak indywidualnie się patrzy na ucznia i się skupia na jednostce, żeby uczeń faktycznie się rozwinął w tej szkole.

KS: Czy myślisz, że specyfika szkoły też wpłynęła na to, że chętnie się angażujesz, właśnie, jesteście do tego zachęcani?

AS: Tak, zdecydowanie. To, że nauczyciele zachęcają w ogóle do tego żeby działać, żeby to nie była taka zwykła szkoła do której się tylko chodzi i tylko się uczy, tylko żeby po prostu przyjemnie się do niej chodziło. Ja na przykład mam taką klasę, jako że chodzę do klasy teatralnej w sensie o profilu teatralnym to my naprawdę tych rzeczy robimy dużo i choćby takim przykładem – jeszcze wtedy nie byłam akurat w tej klasie, bo zmieniłam klasy  w pewnym momencie – moja klasa na przykład w pierwszym roku stworzyła Dzień Dyni.  Po prostu, tak, Halloween nie mogło się odbyć, ale stworzyła Dzień Dynii i były występy, jakiś kiermasz jakby nikt im nic nie powiedział po prostu zrobili, byli szczęśliwi, mają wspomnienia. To jest szkoła, która pozwala na naprawdę na wiele i to też mnie tak nauczyło, że w sumie można zrobić wszystko jak się bardzo chce.

KS: W tym roku chyba takim największym projektem były Festiwal Teatralny i jak to wygląda w Batorym?

AS: Jako, że też właśnie byłam w klasie, która organizowała Festiwal Teatralny, na pewno od zaplecza jest bardzo dużo organizacji i papierologii, żeby zdobyć wszystkich sponsorów, żeby ogarnąć wszystkie nagrody, ale przede wszystkim niesamowite jest jak zmienia się szkoła w tym okresie. Cała szkoła po prostu się zmienia nie do poznania, wchodzi się  do szkoły i jest się w totalnie innym świecie. My akurat mieliśmy projekt, motyw nadmorskiego miasta i cała w ogóle szkoła była zmieniona w tym klimacie, więc tak właściwie mogliśmy się trochę poczuć jak na takim zatopionym statku i też atmosfera jest niesamowita – przychodzi się do szkoły i od rana do wieczora jest się w tej szkole, bo: tutaj jest jakiś spektakl, tutaj ktoś robi próby, tutaj ktoś wynajmuje, nie wiem, najmniejszą salę  z możliwych i w 20 osób próbuje się zmieścić, żeby zrobić próbę, także to jest niesamowita atmosfera, bo cały czas coś się dzieje. Jest się od 7:00 w szkole do godziny 22:00 czasami  i non stop coś się dzieje.

KS: Byliście podzieleni na różne działy, też te zadania były bardzo różnorodne, czy mogłabyś coś o tym opowiedzieć?

AS: Tak, niektórzy się zajmowali w ogóle produkcją muzyki do całego naszego spektaklu, całej inauguracji, niektórzy zajmowali się całą tą papierologią, można tak to nazwać  i wszystkimi sponsorami i w ogóle jakimiś pismami, niektórzy zajmowali się strojami i ja właśnie też zajmowałam się projektowaniem strojów, niektórzy zajmowali się w ogóle jakby ogólnym widowiskiem jakim jest inauguracja, a niektórzy po prostu planowali cały harmonogram festiwalu, także zadania były bardzo podzielone. Jeszcze w międzyczasie, żeby w ogóle zdobyć pieniądze na ten festiwal, to organizowaliśmy jakieś imprezy czy jakieś kiermasze czy sprzedaż merczu, także organizowanie też tego merczu nie było problemem, także tych zespołów było bardzo dużo, bardzo dużo i uważam że akurat wszystko było perfekcyjnie rozplanowane.

KS: Z tego co opowiadasz to brzmi jak taka bardzo różnorodna firma, która zajmuje się bardzo różnymi rzeczami.

AS: Trochę tak to wygląda…

KS: Albo przynajmniej organizacją imprez i tam wtedy zawsze też mamy specjalistów  z różnych dziedzin, Wy robiliście to po raz pierwszy, były jakieś wyzwania, które Cię zaskoczyły? AS: Znaczy w sumie na wszystko byliśmy przygotowani, bo jakby poprzedni rocznik też nam przekazał na co mamy zwrócić uwagę. Co prawda ich festiwal odbył się w trochę innej formie, więc jakby oni też nie mieli takiego do końca doświadczenia jak my. Pytaliśmy się też innych absolwentów, więc jakby na wszystko byliśmy przygotowani. Oczywiście były jakieś takie momenty, gdzie coś się sypało, ale skoro byliśmy grupą 60 osób to dawaliśmy jakoś radę, w sumie nic jakoś tak nie zaburzyło naszej pracy do końca.

KS: Co byś doradziła osobom, które słuchają tego podcastu i tak sobie myślą: „W sumie jak ta Ola to opowiada, to tak wszystko się da, nawet jak jest jakiś problem to jakby w grupie siła” – czy jest jakaś wskazówka, którą jeszcze chciałabyś przekazać, czy po prostu robić  i się nie zastanawiać czy może jakoś inaczej?

AS: Chyba przede wszystkim to, żeby robić i się nie zastanawiać i wychodzić ze swojej strefy komfortu, bo wtedy tak właściwie idzie cokolwiek osiągnąć, bo będąc w tej takiej bańce to jednak nic nie zrobimy, ale właśnie wychodząc z tej strefy komfortu idzie osiągnąć naprawdę wiele i też uczymy się wielu nowych rzeczy, zdobywamy doświadczenia poznajemy ludzi i to wszystko nam pomaga w codziennym życiu potem. Także to jest taka moja rada: wychodzić ze strefy komfortu i po prostu biec i gnać przez życie i nie zastanawiać się, nie patrzeć do tyłu, bo co się wydarzyło już się wydarzyło, trzeba patrzeć do przodu. KS: Czy czujesz, że Młodzieżowa Rada Miasta to jest taki kolejny krok, że dobrze zacząć  od samorządu i potem iść do Młodzieżowej Rady Miasta czy niekoniecznie? Może  na przykład więcej robisz w samorządzie niż w Młodzieżowej Radzie Miasta?

AS: To są dwie całkowicie różne rzeczy, trudno jest moim zdaniem jakkolwiek to porównać, bo na początku wydaje się, że jednak i tu coś się robi, tu coś się robi i że jest to podobne, ale jednak nie jest, w sensie w szkole mamy więcej takiej swobody, że możemy się wysławiać jak chcemy, możemy sobie żartować jak coś się nie uda, to też rzucić w to żart  i jakby ludzie o tym bardzo szybko zapominają, a jednak Młodzieżowa Rada Miasta: jest ten profil, piszą o tobie gazety, robią z tobą wywiady, musisz być poważna. Tak samo wygląda na sesjach, że staramy się, przynajmniej tak poważniej z naszą radą – no czasami to się nie udaje – ale musi być jednak zachowany jakiś taki poziom, jeżeli jest się radnym. Tak samo jest z akcjami: w samorządzie mogę zrobić imprezę na pół szkoły, dosłownie, i puścić muzykę nie wiadomo jaką i wszystko będzie super, uczniowie, nauczyciele są zadowoleni, ale jednak na rynku w Chorzowie tego bym nie zrobiła, także to są dwie całkowicie różne rzeczy. I jedna i druga uważam, że są bardzo dobre chwile. I jedna i druga dały mi dużo nowych doświadczeń, także i tu i tu bym szła drugi raz.

KS: Ok, czy czujesz taką większą odpowiedzialność też na zewnątrz, bo wspomniałeś o tym że ta atmosfera wewnątrz Młodzieżowej Rady Miasta jest trochę bardziej oficjalna, czy jest coś takiego, że czujesz, że czegoś byś nie zrobiła, bo jesteś młodzieżową radną? AS: Tak, zdecydowanie i też ze względu na samorząd. Może gdybym nie miała tych stanowisk to pewne rzeczy bym robiła, ale jak tak sobie myślę to się zastanawiam, w sensie że teraz wiem, że skoro jestem radną to po prostu nie wypada tego robić i wiem,  że to mogłoby potem gdzieś źle wyglądać, czy ktoś by spojrzał i pomyślałby sobie: „To jest radna mojego miasta?”, więc na pewno jeżeli chodzi o social media to w tym trzeba bardzo uważać. Jeżeli chodzi o moje social media to na nich można powiedzieć, że praktycznie nic nie mam, może z wcześniejszych lat jak miało się 13 lat to coś się dodawało, ale od kiedy jestem radną i od kiedy jestem przewodniczącą to praktycznie nic się nie pojawia prócz postów promujących szkołę i rady miasta.

KS: Czy patrzysz na to tak, że coś Ci zabrano i masz trochę mniej tej swobody, czy raczej masz po prostu takie stanowisko, które łączy się z zaufaniem i to jest tego konsekwencja, czy patrzysz na to bardziej pozytywnie czy negatywnie, czy to się zmienia, bo tak też może być? AS:  Nie mogę powiedzieć, że jest to pozytywne, ani że jest to negatywne, ja nigdy nie byłam osobą, która jakoś lubiła się dzielić swoim życiem w social mediach, jakoś  mi to kompletnie nie przeszkadza, że jakby muszę się od tego powstrzymywać, bo skoro  i tak nigdy nie chciałam tego robić, praktycznie nigdy tego nie robiłam, to nie robi mi to praktycznie żadnej różnicy. Jednak jeżeli jest ktoś kto lubi bardzo działać w social mediach, jeżeli jakby kontent jest faktycznie ok, to w ogóle się nie gryzie w żaden sposób, ale jeżeli to może gdzieś tam naruszać jakieś zasady to wtedy jest problem. KS: Czyli film, obfita fotorelacja z imprezy może niekoniecznie.

AS: Tak, dokładnie.

KS: Wspomniałaś, że w samorządzie zrobiliście Dzień Dyni, byłaś zaangażowana  w Festiwal Teatralny, pojawiły się różowe skrzyneczki – czy coś jeszcze? Może zainspirujesz innych uczniów.

AS: Na pewno dni tematyczne, które organizuję w naszej szkole. Dni tematyczne ogólnie  u nas wyglądają tak, że oprócz tego, że wszyscy się przebieramy to – znowu szkoła się zmienia – wszystko jest kolorowe i po prostu na długich przerwach leci muzyka, ludzie tańczą, bawią się, skaczą, tańczą jakieś zumby, ktoś stoi na scenie, ktoś klaszcze, także jest impreza i nauczycielom to kompletnie nie przeszkadza, bawią się razem z nami. Jeszcze organizowałam Batoralia, w tamtym roku. U nas w szkole jest tradycja rajdu i z tego powodu, że jednak pogoda na rajdzie nie była zbyt dobra, nie mogliśmy zrobić takiej grupowej integracji, czyli jakby te osoby z młodszych klas nie miały okazji poznać tych starszych i na odwrót, więc uznaliśmy, że po prostu zrobimy Batoralia w szkole. Wyglądało to tak,  że dyrektorka pozwoliła nam zabrać dwie godziny lekcyjne i przez te dwie godziny lekcyjne wymienialiśmy się trochę osobami z klasy i poznawaliśmy się, bawiliśmy się razem, były tańce, jakieś karaoke, także dużo się działo. Właściwie dwie godziny lekcyjne to były,  a uczniowie mają pamiątkę do dzisiaj, także sporo rzeczy się dzieje, teraz trudno jest  to wymieniać, żeby pomyśleć co w sumie się zrobiło. Były też jakieś koncerty – ostatnio był koncert charytatywny dla Ukrainy, gdzie zbieraliśmy właśnie pieniądze na pomoc, dużo tego było.

KS: Czy o tych umiejętnościach i doświadczeniach o których opowiadasz myślisz też  w perspektywie przyszłej pracy?

AS: Może nie w perspektywie, w sumie tak. Perspektywa przyszłej pracy to też to, bo jednak będąc i w radzie i w samorządzie muszę prowadzić social media, a jednak wiemy,  że to teraz jest bardzo ważna część pracy, patrząc na moją przyszłość na pewno to mi się przyda. Na pewno też pisanie jakichś pism czy po prostu ta otwartość o której już mówiłam, to te wszystkie doświadczenia się bardzo przydadzą. Tu już nie mówię nawet o pracy, ale  po prostu o życiu, także to wszystko się naprawdę przydaje i jestem za to wdzięczna.

KS: To takie ostatnie słowa zachęty dla naszych młodych słuchaczy, żeby zaangażować się albo w Młodzieżową Radę Miasta albo w samorząd.

AS: Działajcie i po prostu nie patrzcie nawet na to co pomyślą sobie inni, ani nawet na to jak wy możecie działać – w sensie jeżeli nie jesteście pewni to znaczy, że możecie być dobrymi radnymi bo chodzi po prostu o zaangażowanie. Jeżeli będziecie zaangażowani to znaczy,  że będziecie dobrze działać i to tyle – chodzi o zaangażowanie we wszystko.

KS: Bardzo Ci dziękuję, moją gościnią była dzisiaj Ola Strusz.

AS: Dziękuję.

Transcription of a podcast produced as part of the project:

Mission Participation: young citizen podcasters

Episode 19.

Participants: Aleksandra Strusz (AS), Beniamin Bożek (BB).

Benjamin Bożek – Chairman of the Youth Council of the City of Mikołów

Aleksandra Strusz – Member of the Youth Council of the City of Chorzow and chairwoman of the student government at the Stefan Batory High School No. 3 in Chorzow.

AS: Hi, my name is Ola Strusz, I am the president of the student government III High School named after Stefan Batory in Chorzów and vice-chairman of the Youth City Council of Chorzów.

BB: Hi, I am Beniamin Bożek and I am the chairman of the Youth City Council of Mikolow.

AS: Since we both have experience in youth councils, maybe we should start with the question: what were our expectations of the council in general?

BS: Yes, I think that’s a good question: what expectations did I have from the council?

I certainly expected some development, gaining experience and gaining influence on my daily life, somewhere in my local community, and I think such a first step into greater such activist activity. That’s what it looked like for me, and for you?

AS: With me it looked a little different, because I have an older brother who was also just in the youth council and he is such a role model, after all, so when I saw that Piotrek was there, I decided: well, I could try it too, I see that he embraces everything, he’s the total opposite, at least he was the opposite then, he embraced me everything, he was very social, he could take care of everything, and in general I decided: okay, I’ll go there, maybe I’ll learn something, maybe I’ll be like him. And I went and that’s how it happened, so I had such expectations that I would just learn such openness, such contact with other people and that I would also gain some experience, that it would be some kind of adventure in my life, because, however, this is the only opportunity to be in this Youth City Council, because then school ends and we won’t be younger, we can’t come back to it later, so I decided that, however, this is the only opportunity to be in this council and it has to be done, because later I will regret it.

BB: I had partly the same as you, among other things with this openness. In my case

it was a bit related to public speaking, because it had always been my problem somewhere, and I had such a quiet hope that by joining the youth council I would learn to do it freely, somewhere to master this stress, and indeed it happened, because it was one of the factors I learned through my activity in the Youth Council, and just as I used to be stressed by passing some information in front of the class from the school council, it’s the same way now we sit here together and record a podcast.

AS: With me it was also just very similar, that I was terribly stressed about literally everything, and then there’s a moment when you just have to go out and you have to say something and it’s like there’s no turning back, you have to give an interview, you have to record a podcast and there’s no turning back, you just have to take that step forward, that’s also what taught me such a jump into deep water.

BB: I think, first of all, it was a little bit like getting out of your comfort zone too, because I also remember somewhere my first bigger leap into the water when it comes to interviews when I was at such a congress I was sitting there quietly before the beginning of the congress, because I was one of the panelists, and suddenly someone comes up to me, grabs me by the arm and a lady with a microphone comes up and asks if I can give an interview. I guess I couldn’t give any other answer than „yes,” anyway, I had no idea I had no idea what was going on, and as you say, it was also such a jump into deep water, which I was always afraid of and rather avoided, but in retrospect I can see that it’s worth going out of your comfort zone and trying – even if it’s going to be a total flop, the next interview later comes out much better.

AS: I remember that my first interview was like that, in general, there was the first session and it was like I had already been a councilor before, but then I had to be sworn in again, because I was taken from the by-election and I had to be sort of sworn in a second time in the new term, and I remember that at that time I was just running for the position of vice-president. I had something there prepared what I wanted to say, what I was like and all, and I remember, that it was the first such serious speech that I had to actually introduce myself, but I was somehow so mentally prepared for it and I was elected, it’s the end of the session and suddenly a lady comes up to me with a microphone and: „Can we give an interview?” and I: „What?”, „For real interview?”, also I remember that at that time I was terribly stressed and could not answer practically any question, but somehow we got out of it, also it was ok.

BB: And do you have that you prefer to prepare rather some specific formulas, specific text before some speeches, or do you prefer just to approach it freely and just say what you think?

AS: It depends sometimes, if, for example, there is a more serious session or something like that, I always like to have everything outlined – apart from the agenda – what else I need to bring up, because it sometimes happens that there is no chairwoman then at that moment I’m the one conducting the session so I sort of prefer to have everything prepared that I want to say, but it’s often the case that I prepare two sentences for myself and then it just flies. Sometimes you make a fool of yourself, but then you pretend you don’t know anything, people correct you, you pretend to learn….

BB: We have the right to do that in the end.

AS: Yes, so it’s often the case that I prepare myself some two sentences then I’m already flying freestyle.

BB: Then I’ll tell you that I have quite the same thing, because I also if I have to bring up a topic, for example, at a session leading it, I usually write down somewhere rather single slogans or short sentence equivalents about what I’m supposed to say – and then I actually just look and so rather in my own words – to flow safely, but it’s no longer too much to know, while somewhere I had such longer speeches, whether at a session or just at a congress, on the one hand I had such a need to write the whole speech, to make such a „wow”, a great elaboration, that „oh my I’m such a general ending”, a standing ovation, something there, a great vision of just a speech in front of the whole world. Usually it ended up that I actually had the first sentences somewhere so that I would get into that conversation, because usually the introduction is the worst for me, and then once I had mastered the stress I had already kind of talked myself out you could say, then somewhere later this sheet of paper went sideways, and I was already rather comfortable just saying what I had in mind there.

AS: I still have this question: what did the council and working in the council give you in general?

BB: The Youth Council has really given me a lot, because from experience itself through awareness in general and civic, social awareness, maybe one by one – it certainly gave me such an objective view of the world on what is happening and I’m talking here a little in the context of actually among other things political, but also generally gave me the ability to such a proper sifting of news, that I know, however, what media I can use, what is reliable, what is not necessarily, it gave me such objectivity on various issues and certainly gave me me experience just in public appearances, in various kinds of interviews, speeches and that kind of thing. I certainly gained experience on how to build my own image, how to cooperate with people in general: how to approach people, how to talk to people when they want to cooperate with us as well as when they don’t want to cooperate with us, because there are also such cases, there is really a lot of it, also about the benefits I gained I could talk for a long time, first of all it is experience for life, because what I gained in the Youth Council, I think will stay with me to the end. And what does it look like for you?

AS: I agree with you 100 percent, because for me the council gave me, first of all, just such an awareness that if I want something I am able to do it and I am able to get it and that even if, I don’t know, the walls are crumbling I’m able to embrace it, also for me the council has just given such an awareness that I can do everything and I can somehow change my reality, that we can just change our environment, because here you do a project somewhere, that you show up, I don’t know, some basket for caps, and right after that you go actually to the schools. In our case there was such an action that we went to elementary schools and did classes on ecology, and at that moment you kind of see that you actually change your future, because these children will be somewhere later the future and they will actually change this world, so that’s what the advice gave me: that in addition to learning to get out of the out of my comfort zone – which we’ve already talked about – is that I’m able to simply change my reality through some action.

BB: It’s amazing because I myself sometimes wonder what kind of impact we in general – as an individual, and even more so as a group – can have on our local community in general, among other things, also what you brought up about the caps, I also compare it to my own example, that a few years ago you were a person who rather noticed problems somewhere in your neighborhood that are not being met and you sat somewhere, or listened to others who complained: „No here there is none of this,” „Oh, here is an uneven sidewalk,” here is something there, „Here we don’t have trash cans,” I don’t know, I used to go always there to the nearby fields where I live nearby, we went on picnics with friends and each time I carried for several kilometers all this garbage, these shoes, I wondered: „Shit, why isn’t there a garbage can here?”, and currently just yesterday I was submitting a project to the civic budget, where I just wrote a project to build garbage cans precisely in those places where they were missing, and I think this is the best example of how you can change your environment in general and have an impact on your reality. Amazing impression.

AS: I agree with you 100 percent.

BB: And do you associate any maybe difficult moments, because so far we know all the time about the positives, and yet it is not always so colorful.

AS: I’ll tell you that we recently solved such a rather difficult problem, because we had, for example, a problem with the guardian, so to speak, we didn’t get along simply, as if there wasn’t such a relationship between us and between the councilors and just between the caregivers, and somewhere along the way it just went sour and as if the council didn’t work as it should. I know, of course, as if from both sides somewhere there by the fact that we didn’t act as we should, it somewhere went sour both from one side and from the other side This is one such moment that I remember. Now fortunately everything is already ok. And the other moment I remember is that the moment we changed the statute, I think you remember how I told you the story, we changed the statute and then it turned out that the councilors, however, did not agree with it to the end and that it had to be changed again, and there was a race against time because it was at the end of the term to get it out for the new term, also then sitting with other councilors, with the adult council, with the chairmen, with the guardians – it was an emotional rollercoaster.

BB: I would just like to explain to the listeners that just speaking of statutes, last year, if I’m not mistaken, the law on the activities of youth councils changed, giving more opportunities to youth councils in our country, and that’s why I think probably all youth councils just had this problem with changing these statutes and changing them under this law, so I partly understand the difficulties you faced.

AS: It was hard, but we managed, also now everything is ok, the statute is correct, everything fits everyone fortunately also we are already managing, it’s ok, but it was hard. Then I remember that this situation cost us and me and the current chairman and the then chairman and the deputy was also hard.

BB: Also the fact that here you organize an action, everything is great, we embrace everything, and in a moment you find out that you have to create a statute, which in general will be read by the city lawyer, and also it gets a little serious at this point. On the other hand, if it is about somewhere with us, about such problems, the first that comes to my mind is I think, in part, the activation of all councilors, because I think that here also all youth councils will agree that in the activities of each council there is a group of people who do everything, they are always there, and with one hand they will write the baccalaureate and the other the project – for example, me. And at the same time, you know, there will always be people who are not seen somewhere. I also saw the problem partly in my own action – at the time when I took over as chairman I had a huge problem of distributing tasks, distributing tasks to others, because I had such a conviction, that if I don’t do something myself, it won’t be done as I would like, and it won’t be done simply correctly, and I struggled with this for a long time, I struggled for a long time to learn how to distribute these tasks, because later it ended up that at my own request I had a pile of papers and various other things to deal with, I got angry somewhere, where it seemed to be solely my fault and at the same time I was upset why, I don’t know, more people don’t do something, but ordinary people had nothing to do, because I was taking everything on myself, yes, so here the circle was closing, and recently I have just managed to change this for a few months. After 3 years in the Youth Council, I learned how to distribute tasks, and we also did such an interesting initiative that helped us sort out certain events a bit, because at a time when there is such a rush of everything, all the conferences, events, we made our calendar, as if open to everyone on Google Forms, and there we just put everything, anyone at their leisure can go there and write in: when it is available, what they can participate in. This has helped us a lot, because instead of a thousand messages on our joint group about five actions at once, this is how I just go into the calendar and look at who is available when, and I know who I can address. Simply distributing tasks has also helped me a lot – then people who need to get a specific task know what they can do, what they are supposed to do, and also it is definitely better to work in a group then.

AS: It will certainly be useful to you in the future.

BB: It will be of great use to me.

AS: But after 3 years only, but better late than later (laughs).

BB: But I’ve heard worse cases, I know a lot of much older people who still have a problem with this somewhere being in leadership positions, also I’m glad that I was able to acquire such a skill at all.

AS: Very good.

BB: I have one more question about the paperwork, how did you see the Youth Council before you joined it, and what was it like after you joined the council?

AS: Let me put it this way, I had never sort of been to a session before I joined the council, and I remember that for my first session after all – I also have sort of a different perception just by my brother – and I remember that for my first session I went with my brother after all, because he was finishing his term and he wanted to say goodbye to everyone and such an official farewell, he was also in the presidium and had the same position as me, that is, he was vice-president, so he also just wanted to give us something, some sentences: That we should take care of this council and all, so I remember that I also just went to that first session with him and somehow I wasn’t so stressed, at the same time I had such an outlook on the fact that this is very serious, that you know shirts, suits, jackets and all, and that, however, this is such a very serious place, that there are no moments of respite there at all, time for jokes or something like that, and then I became vice chairman and I can’t hide the fact that when I’m in charge. everyone laughs. We have just like that in the sessions, because what you said that there is such a permanent group so we also have just our permanent group and in addition to being councilors, we start to mate somewhere and have such closer relations and better relations between each other. Our sessions are somewhat combined with such meetings so we we take care of the paperwork we’re supposed to take care of so it’s not like we’re not working, we’ve got everything taken care of, but on the other hand we don’t want to get tense at these sessions. We don’t want these sessions to cause us any stress, any fear, to make our work unpleasant, we just want it to be such a pleasant atmosphere, so that it it’s also a time for us and for our development, so our sessions look like this: here we’ll read the agenda, but immediately someone will challenge each other, also it’s fun.

BB: It’s a bit like in the sessions of the adult council, or in the parliament, although there it often starts with name-calling and then goes to the agenda.

AS: We rather do it for jokes, there is no blood and brutality. I remember that just when there was this previous term everything was so much more serious, there was no such moment of respite so we went to this series and it was always that we had to prepare some project and you know always this chairwoman said that we have to prepare some projects for the next session, free votes, everyone has to say something and there was this fear that one would not say anything, or that this project would be bad, or that something would be wrong, and now we take the initiative ourselves: whoever wants to say something says it, whoever wants to write to us privately, for example, writes privately, because, for example, I’m afraid of some public speeches and I don’t want to speak in front of the whole council, and we will then raise it with the chairwoman at the session. I think that since we entered this session with such ease, we definitely work better and there is definitely such a greater comfort of sitting at this session. Sometimes these sessions last an hour and a half each, but you don’t feel it so much, then you look at your watch and the session ended at such and such an hour, „wow”, an hour and a half, but you don’t feel it completely at the moment when you are just with your friends and not with the councilors at the session.

BB: I will agree with you. This is maybe first about my expectations I had before joining the council, I, like you, saw it all so serious, the suits that you mentioned and so on, the session, how serious it sounds and in such a place at all, someone on the sidelines taking down the minutes of your speech, it’s just something to think about, but it turned out to be just about the opposite, it turned out that sessions don’t have to be like that and since I I am also the chairman and conduct them myself, I try to make these sessions as less formal as possible, because I also think that formality kills such interpersonal contacts and actually blocks this cooperation and I have the impression that it makes it more difficult. Also coming to my mind now is such a great quote that I once heard at a training session, I’ll probably twist it, in any case it was about the fact that the most important decisions and the best conversations from which the most demands will arise take place in the corridors, during the breaks, and I really took this quote to heart, because I know from experience that it’s usually like this, that here we formally talk, and in fact during the coffee break I’ll talk to so many people kind of informally, I’ll just learn so many things, I’ll get so many contacts for years in general, that I completely agree. As for the sessions themselves, maybe in our country it is not as likely as in yours, while I know, that at the beginning there was a problem with the dress code. Often councilors asked me how they should come, whether there has to be a suit – I said no, absolutely not, you know: „come nicely dressed, do not come to my session in a tracksuit”, but somewhere I never required a particular dress code, I did not require suits, rather I wanted everyone to feel comfortable with themselves in their clothes. I myself have also already gone to a session dressed in different ways, and I also never saw a problem with it, I never saw it as some kind of barrier somewhere, and as you say, we also have a similar situation with our kind of closer group, and indeed we also know each other a bit privately, because in so many different trips, trainings, we are all friends to each other, we invite each other now on birthdays, on various joint events, outings, also this has also helped us to work together, although it can get in the way a bit when it comes to distributing tasks, because it’s different when you give a task to a colleague or a friend or a friend, and different when you actually give it to someone on the council. However, at these moments, this formality comes in handy a bit, with such organization. As much as possible I would go more in this direction of such a casual, although – you know – the golden mean is the best, because somewhere this formality unfortunately has to be, because – as you say – there is this agenda, also I agree with you completely.

AS: Well, unfortunately it is a council, so some of that seriousness has to be there.

BB: Nevertheless, let’s first of all just be ourselves and first of all be young, because I think – at least I notice such an uncool phenomenon in some youth activists, who sometimes try to be like such serious politicians – that it’s unnecessary, that it’s a bit of that formality again.

AS: There will still be time to be that adult councilor, and for now we should remain young people and just enjoy the fact that we don’t have to be rigidly set but can just enjoy what we are doing and laugh at various actions and laugh during the action, make jokes and have super memories later, also it definitely seems to me that creating such an image of an adult is so unnecessary, it is so by force.

BB: I think it also spoils the image of the young. 

AS: Then there is such a misconception on the part of young people that the Youth Council are those people who walk around in suits.

BB: I used to look at such people myself, but now I look at myself and: „absolutely, please you”.

AS: I agree, any more questions?

BB: I don’t know if we want to bring up any more topics? We certainly encourage everyone to be active, any kind of social activity, really an incredibly developing thing.

AS: Yes, exactly.

BB: Thank you very much, and let me remind you – I’m Benjamin Bożek and I was talking to Ola Strusz.

AS: Thank you very much.

BB: Thank you very much.