Idź krok po kroku, nie musisz biec! Aktywizmem może być zwykła rozmowa.

Transkrypcja podcastu zrealizowanego w ramach projektu:

Misja Partycypacja: młodzi podcasterzy obywatelscy

Odc. 43.

Przedstawiciel Fundacji Terram Pacis w Oslo rozmawia z 22-letnim studentką politologii na Uniwersytecie w Oslo, który angażuje młodzież w sprawy społeczne poprzez projekty artystyczne.

J: Nagrywamy ten drugi podcast dla projektu Misja Partycypacja. Dziękuję za przybycie. 

S: Dziękuję za zaproszenie 

J: Więc opiszemy Twoje doświadczenie z aktywizmem młodzieżowym. 

S: Mam 22 lata i pochodzę z Palestyny, a mieszkam tutaj w Norwegii i obecnie studiuję socjologię na uniwersytecie w Oslo, gdzie zdobyłam tytuł licencjata i mam nadzieję, że rozpocznę studia magisterskie. Ostatnio działam w organizacji studenckiej o nazwie Komitet Palestyński, która zajmuje się szerzeniem informacji o sprawie palestyńskiej oraz działaniem przeciwko okupacji izraelskiej. Zajmujemy się szerzeniem świadomości i wiedzy, ale także skupiamy się na aktywnościach społecznych, więc jemy dobre jedzenie, tańczymy przy dobrej muzyce; jest to mieszanka wiedzy i informacji oraz mieszanka bycia aktywnym społecznie, poznawania ludzi i dobrej zabawy, ponieważ jako student potrzebujesz przerwy. Więc to głównie to, co robię, jeśli chodzi o wolontariat. Jeśli chodzi o moją inną działalność aktywistyczną, dużo korzystam z mediów społecznościowych. po prostu jako osoba prywatna, ale także poprzez organizację studencką, rozpowszechniając filmy lub artykuły lub kampanie petycyjne i tego typu rzeczy, a następnie na moich prywatnych stronach zajmuję się rzeczami, które uważam za ważne lub rzeczami, które uważam, że powinny być bardziej rozpowszechnione, więc po prostu dzielę się tym, czym chcę się podzielić. Po prostu myślę, że media społecznościowe są bardzo dobrą platformą, aby dotrzeć do młodych ludzi, jak również można je wykorzystać jako źródło wiedzy i sposób, aby dowiedzieć się więcej o rzeczach, których niekoniecznie uczą nas uniwersytety lub o których rząd nie rozpowszechnia informacji. Jeśli chodzi o dostępność i podobne rzeczy, jest to sposób dla młodych ludzi, aby poszukiwać tych rzeczy na własną rękę i szukać różnych ludzi, różnych organizacji, różnych przestrzeni, gdzie mogą zastosować swoją wiedzę lub szukać więcej wiedzy lub współpracować lub cokolwiek chcą zrobić, więc czuję, że jest to bardziej wolna przestrzeń i bardziej zależna od ludzi, nie jest tak ograniczona jak w sferze publicznej. Jest to może mniej ryzykowne, jeśli dzieje się w mediach społecznościowych, w przeciwieństwie do aktywnego życia w zwykłym świecie. Pracuję również w Muzeum Narodowym od niedawna. To jest praca, która rozpoczęła się, ponieważ starają się oni podjąć wysiłek, aby być bardziej inkluzywnymi, zarówno jeśli chodzi o wiek, a także, jeśli chodzi o wielokulturowość, co uważam za bardzo piękną rzecz. Jest to też rodzaj nowego sposobu robienia rzeczy, ponieważ normalnie trzeba mieć dużo wiedzy, wykształcenia lub doświadczenia, aby móc pracować w tego typu dużych instytucjach rządowych, ale oni umieścili ogłoszenie szukając dwóch młodych ludzi, którzy mogą pomóc im uczynić wystawę i muzeum bardziej atrakcyjnymi dla młodych ludzi i ludzi, którzy zwykle ich nie odwiedzają, ponieważ mają statystyki na ten temat i my również na moich studiach czytaliśmy trochę badań, które pokazują, że istnieje bardzo wyraźny wzór, jeśli chodzi o to, kto czuje, że może iść do muzeów i kto faktycznie idzie. To działa w ten sposób, że widać korelację między wiekiem i klasą i edukacją i są bardzo specyficzne grupy, które stanowią większość publiczności. Chcieliśmy przełamać ten wzór i domyślam się, że muzea również posiadają ten stereotyp bycia elitarnymi i tylko dla wyższej klasy i dla starszych ludzi, którzy tam chodzą. Więc miałem to szczęście, aby móc tam pracować, radzić, jak uczynić książkę bardziej przystępną dla młodych ludzi, jak sprawić, by wystawa wydawała się bardziej ekscytująca i jak projektować w ten sposób, który przyciągnie wzrok młodych ludzi i sprawi, że poczują się chciani i uwzględnieni, a także sprawi, że będzie ona dla nich dostępna zarówno poprzez ceny, ale co ważne, by byli skłonni porzucić swój tradycyjny sposób robienia rzeczy, by spotkać się z ludźmi tam, gdzie są i podjąć te kroki, by faktycznie kontaktować się z nimi lub dotrzeć do nich. W zasadzie czuję, że zrobili to nie na własnych zasadach. Czuję, że naprawdę nas słuchali, więc to było bardzo miłe. To był ten rodzaj pracy który wydaje się jak hobby. Nie czuło się, że ryzykuje się cokolwiek i po prostu czuło się zabawę. Wiesz, po prostu mówisz i jesteś słyszany i dają ci przestrzeń do przekazania swojej opinii. Więc to było bardzo miłe bardzo dobre doświadczenie.

J: Brzmi to tak, jakbyś była bardzo zajęta. Wolę użyć słowa pracowita, ale wyglądasz na zajętą i zapracowaną w tym samym czasie. Czerpiąc z tego ogromnego doświadczenia, jak widzisz zaangażowanie młodych ludzi w społeczny i polityczny aktywizm w Norwegii? 

S: Cóż, to bardzo obszerne pytanie. Mam wrażenie, że niektórzy ludzie nadal idą zwykłymi drogami, będąc członkami organizacji lub będąc aktywnymi politycznie poprzez partię, co jest bardzo normalne tutaj w Norwegii. Ostatnio czuję, że największą zmianą było to, jak wiele organizacji, które są organizacjami pozarządowymi, które wypowiadają się na temat zmian klimatycznych, ale zatrudniają młodych ludzi i pozwalają im wykonywać pracę polegającą na rozpowszechnianiu wiadomości, używa platform społecznych i reklam na platformach społecznych. Są wszędzie: na Instagramie, są na Snapchacie, są w miejscach, gdzie przebywa młodzież. Więc wydaje mi się, że te organizacje przemawiają do pragnień ludzi i mówią o takich kwestiach, jak to, co dzieje się na świecie, ale głównie o lękach naszego pokolenia, co jest bardzo skutecznym sposobem wykonywania tej pracy. Zawsze słyszymy to w debatach, w wiadomościach lub na uniwersytecie, że jesteśmy pokoleniem, które będzie mniej uprzywilejowane niż nasi rodzice, będziemy musieli więcej pracować, będziemy musieli płacić więcej podatków, będziemy musieli liczyć się ze zmianami klimatycznymi i ograniczonymi zasobami naturalnymi i wszystkimi tymi rzeczami. Więc są bardzo dobrzy w używaniu tych faktów, aby do ciebie dotrzeć, co jest bardzo skutecznym sposobem. 

J: Jak Twój aktywizm łączy te dwie różne kultury? Przedstaw nam też swoją.

S: Jeśli chodzi o mnie, dorastałam w Palestynie zanim przeprowadziliśmy się do Norwegii i miałam około 9 lat kiedy się przeprowadziliśmy, więc byłam świadkiem wielu problemów, które nadal dzieją się w Palestynie i dorastałam z wieloma członkami rodziny, którzy byli aktywni i którzy ryzykowali swoje życie kilka razy lub byli uwięzieni kilka razy. Mieliśmy również przypadki śmierci, przypadki zaginięć, słuchaliśmy opowieści i oglądaliśmy filmy dokumentalne i byliśmy bardzo świadomi sytuacji. Aktywizm, jak myślę, był tam od początku. To zaczęło się jako wola po prostu bycia dobrym w czymś, tak, że można być zasobem dla społeczności. Pamiętam, że byłam bardzo aktywna w szkole, ponieważ edukacja tam jest ceniona. Więc tak to się zaczęło, ale nie mieliśmy mediów społecznościowych w tych latach, czyli w okolicach 2009 roku, więc nie byłam świadoma, jak reszta świata żyje lub że ta sytuacja postrzegana jako niesprawiedliwość lub okupacja lub apartheid czy podobne rzeczy. Więc tak było, dopóki nie przybyłam tutaj, co sprawiło, że zrozumiałam więcej – dlaczego ci ludzie w mojej rodzinie zrobili pewne rzeczy lub dlaczego działy się te konkretne sytuacje. Jednym z moich najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa jest to, gdy nasz prezydent, Jasir Arafat, był naszą największą nadzieją na wiele sposobów, więc kiedy odszedł, zrobiło to wrażenie na całym społeczeństwie; pamiętam ten dzień, mimo że miałem kilka lat. Troska o to po prostu rosła i rosła i chyba nigdy nie mogłam odpuścić, bo to ojczyzna i to moi ludzie. Kiedy przybyliśmy do Norwegii, nauczyłam się po latach, że różnicą jest oczywiście to jak żyjesz, jakie masz prawa i że prawo jest tworzone, aby chronić jednostkę w kraju, a nie po to, żeby go nadużywać, ale chyba najważniejszą rzeczą jest to, że można po prostu powiedzieć cokolwiek chcesz, panuje wolność słowa, cokolwiek czujesz, co myślisz. To jest to, czego nie mieliśmy w domu, ponieważ zawsze było niebezpieczeństwo lub zawsze była cena do zapłacenia, jeśli to zrobiłeś. Czułam, że mam szczęście być w miejscu, gdzie mogę to zrobić i jeśli uważam to za przywilej, nawet teraz. Więc nie mogę się zdecydować, w jaki sposób chcę stawiać opór i jak walczyć z tą niesprawiedliwością, gdziekolwiek mogę, ponieważ wiem, że jest tak wiele sposobów, aby to zrobić tutaj. Jest tak wiele platform, na przykład mogę użyć mediów społecznościowych, i wiem, jak dobre życie może być, ponieważ jesteśmy bardzo szczęśliwi, że możemy żyć w Norwegii. Mogę po prostu usiąść i oglądać. Starałam się używać tego jako napędu dla czegoś dobrego, ponieważ daje mi również coś z powrotem. Mój tata zawsze mówił, że z wolnością przychodzi odpowiedzialność i nie jesteśmy wolni, dopóki wszyscy nie będą wolni. To są dwie rzeczy, którymi żyję, jeśli chodzi o mój aktywizm. Jestem bardzo skoncentrowana na sprawie palestyńskiej, mimo że to się dzieje od jakiegoś czasu, trwa już jakiś czas, ale widzę, że jeśli spojrzysz na szerszy obraz, to jest to również wojna między dwoma największymi potęgami na świecie, Rosja kontra USA, i jest to również Zachód kontra Wschód i jest to kontynuacja kolonizacji z 17. 18. 19. wieku, więc dla mnie jest to większa sprawa, niż tylko Palestyna, chodzi o po prostu o wspólne prawa człowieka i niesprawiedliwość w ogóle. Wydaje mi się, że to stało się normalną rzeczą. Oczywiście, że to się dzieje, to jest z powrotem w wiadomościach. Nie chcę, żeby ludzie przyzwyczaili się do tych rzeczy, uważam to za ignorancję. Nasza wolność ma swoją cenę i oni płacą cenę, nawet jeśli są niewinnymi ludźmi, którzy nie wybrali sobie życia tam. Szczególnie nie wybrało tego młodsze pokolenie, które jest aktywne na mediach społecznościowych i widzi, że ma źródło, gdzie może zobaczyć jak żyje reszta świata i może porównywać. Więc kiedy wróciłam do domu teraz tego lata, zdałam sobie sprawę, że mogłam zobaczyć w nowy, jak są bardziej sfrustrowani, są bardziej źli, są bardziej odporni w pewien sposób, ponieważ wiedzą, że istnieje dowód na to, jak rzeczy powinny wyglądać. Mają również mają możliwość wyszukiwania na przykład w ONZ prawa wojennego. Wiedzą, że to, co nam robią jest nielegalne; to co robią w Jenin nie jest legalne. Więc buduje się pewne przeświadczenie, bo jaki jest sens posiadania tych wszystkich praw, jeśli można je po prostu złamać i nie otrzymać żadnych sankcji i reakcji. Dla mnie to frustracja i jest to również z miłości, obie te rzeczy są bardzo żarliwymi emocjami. Po prostu staram się kierować je do czegoś, co może zrobić różnicę i ja jako mała organizacja studencka również mogę nie wydawać się niczym wielkim, ale to zmienia światopogląd ludzi i największą lub najważniejszą rzeczą dla mnie jest to, że jeśli jedna osoba jest tego świadoma, to znaczy, że jesteśmy na dobrej drodze. Więc chcę szerzyć świadomość, ale także próbować uczynić świat bardziej sprawiedliwym. Nauczyłam się, że kultura w Norwegii jest bardzo indywidualna, a kultura palestyńska nauczyła mnie, że nie można być samemu i że jesteśmy silniejsi razem. Myślę, że te złączone podejścia są bardzo dobrym punktem wyjścia do prób dokonania zmian, ponieważ w końcu zakładamy, że jesteśmy gatunkiem społecznym i nie powinniśmy być sami. Czasami może się wydawać, że jesteś sam w systemie, myślisz sobie: co mogę zrobić, gdy zmiana jest tak odległa?. Ale wydaje mi się, że po prostu normalna rozmowa może być również rodzajem aktywizmu. Po prostu siedzisz, rozmawiasz, zastanawiasz się nad różnymi sprawami, myślisz o nich, mówisz; to nie musi być wielkie, rewolucyjne. Po prostu, jak każdy człowiek, jeśli możesz poświęcić swój czas na rozmowę lub zamieszczenie posta lub cokolwiek w tym stylu, to wystarczy. Nauczyłam się z czasem, że nie musisz mieć dużych oczekiwań wobec siebie, wystarczy iść krok po kroku. Nie musisz biec. Nie możesz przeskoczyć z pierwszego stopnia na dziesiąty. Robisz krok po kroku. Czasami może się wydawać, że jesteś jedyną osobą stojącą przeciwko temu ogromnemu państwu, ale mamy tyle narzędzi i wiele sposobów bycia aktywnym i chcę je wykorzystać, bo wiem, że to jest bardzo cenne i nie jest to coś, co możemy wziąć za pewnik. Jest tyle pokoleń, które również pracowały na to, żeby to się stało, żebym mogła położyć się i stwierdzić, że życie jest w porządku.

J: Tak, myślę, że dla mnie ma to dużo sensu i to jest tak, że możesz zmierzyć się z wyzwaniem, ale najbardziej interesuje mnie po prostu jak pracujesz z tymi wyzwaniami – tak, jak mówisz jeden krok na raz. Ja też próbowałem połączyć obie te strony. Mówisz o social media, ale również o pracy z muzeum, byciu w kontakcie ze sztuką. Jeśli chodzi o traktowanie sztuki jako formy aktywizmu, jak widzisz sztuki używane jako środek społecznej i krajowej integracji?

S: Sztuka jest bardzo potężną bronią, jeśli używasz jej we właściwy sposób, ponieważ możesz użyć sztuki do wyrażenia siebie w bardzo konkretny sposób i złożyć oświadczenie poprzez sztukę, nauczyłam się tego również w Palestynie. Prawdopodobnie znasz Banksy’ego, nie wiadomo, kim on dokładnie jest, ale jest on jednym z największych artystów, ma tak wiele oświadczeń i tak często zajmuje stanowisko poprzez swoją sztukę, co uważam za bardzo piękną rzecz. W pewnym momencie nielegalne było tworzenie sztuki z palestyńskimi barwami, więc ludzie musieli być kreatywni i znaleźć nowe sposoby oporu. W pewnym momencie użyto kwiatu maku jako symbolu sprawy palestyńskiej, ponieważ ma on te same kolory co nasza flaga, więc można używać sztuki w bardzo ekspresyjny sposób bezpośrednio lub pośrednio, ponieważ ludzie, jak sądzę, doświadczają również swojego własnego światopoglądu i swoich własnych doświadczeń, nie zawsze z punktu widzenia artysty. 

J: Powiedzmy w Norwegii, jak możemy wykorzystać sztukę? Na przykład, pewne osoby mogą czuć się wykluczone z powodu tego, jak wyglądają, jak myślą. Jak możemy wykorzystać sztukę do krytyki norm społecznych, wartości społecznych? 

S: Na kilka sposobów. Możesz namalować sytuacje, które chcesz skrytykować, możesz napisać o swoich odczuciach w bardzo subiektywny sposób. Możesz rozwieszać wszędzie plakaty, na których znajduje jednoznaczne stanowisko. Możesz użyć ironii jako sposobu na przedstawienie sprawy. Sztuka to muzyka, sztuka to taniec, sztuka to obrazy, sztuka to filmy, to performance. Dzięki muzeum moje wyobrażenie o tym, czym jest sztuka, bardzo się poszerzyło. Wcześniej myślałam tylko o obrazach, ale potem zobaczyłam, jak bardzo Muzeum Narodowe stara się rozszerzyć pojęcie sztuki poprzez włączenie większej liczby osób z całej Norwegii. Stworzyli więc aplikację, za pomocą której można wysłać wiadomości w celu zorganizowania wystawy, która nazywa się Ja nazywam to sztuką, gdzie można rozerwać definicję tego, czym jest sztuka i stworzyć własną definicję; wyrazić, czym według ciebie jest sztuka. Ich celem było również zebranie ludzi z całego kraju i to samo w sobie jest sztuką, ponieważ jest to sposób na zmianę rzeczy, który również włącza ludzi bez wykluczania tych, którzy już byli w świecie sztuki. Mam wrażenie, że wiele razy w aktywizmie, jeśli chodzi o tę przeciwną stronę, którą spotykasz, prawdopodobnie ich największym argumentem jest to, że jeśli damy tym ludziom to, czego chcą, to coś stracimy. Ale Muzeum znalazło bardzo dobry sposób na zachowanie tego, co już jest, ale rozszerzenie tego i włączenie większej liczby ludzi, włączenie większej liczby sposobów wyrażania siebie poprzez różne formy sztuki, co uważam za bardzo piękną rzecz. I myślę, że również sztuka cyfrowa staje się coraz znana i bardziej popularna. Znam kilka osób na Instagramie, które są po prostu anonimowe, więc mogą oni zamieszczać cokolwiek chcą i to jest bardzo pozytywne, to jest zaleta mediów społecznych, że można to zrobić, bo jeśli ujawnisz siebie i twoją tożsamość, wiele razy, jeśli jesteś powiedzmy innego pochodzenia etnicznego i innej religii i płci, która spotyka się z większą dyskryminacją, to będzie miało wpływ na to, jak ludzie postrzegają twoją sztukę lub jak jej używają lub to, czy przyjmą cię lub nie, więc robiąc to odbierasz im broń, która może cię skrzywdzić, ale w pewnym sensie to nadal utrzymuje system w ruchu, nadal utrzymuje dyskryminację różnych artystów w oparciu o ich tożsamość. Podoba mi się to, co zrobiło Muzeum, ponieważ mogłeś zostać uwzględniony na podstawie tego, kim jesteś, a nie tylko twojej sztuki. Obie te rzeczy miały coś, miały wartość i to jest miejsce, gdzie można wyczuć instytucjonalną zmianę. Jesteś bardziej akceptowany, twoja sztuka jest postrzegana za to, czym to jest, jest postrzegana jako wynik tego, kim jesteś, jakie jest twoje życie, twoja płeć, twoje pochodzenie etniczne, twoja rasa lub seksualność lub opinie, i to wiele znaczy. Może to być wyrazem tych rzeczy, a może też być czymś, co robisz dla zabawy i myślę, że ważne jest, aby wziąć pod uwagę całe kontinuum tego, czym może być sztuka. Może być najbardziej politycznym sposobem wyrażania siebie, ale może też być zabawą, może być ucieczką od świata i może być po prostu czymś, na co przyjemnie się patrzy. Nie musi oznaczać wszystkiego, ale może też oznaczać wszystko. Podoba mi się, że nie jesteśmy już koniecznie przywiązani do konkretnych rzeczy i myślę, że to jedno ze znaczeń sztuki współczesnej, która mówi o czasach, w których żyjemy i odzwierciedla nasze odczucia wobec tego, co dzieje się na świecie.

J: Myślę, że to dość interesujące uwagi. Mówiłaś o sztuce współczesnej i używaniu sztuki jako formy integracji społecznej, odnoszenia się do dyskryminacji, nierówności. Czy widzisz, że tutaj w Norwegii młodzi ludzie, tacy jak uchodźcy, mogą znaleźć zainteresowanie sztuką i dlaczego tak myślisz? 

S: Myślę, że moja odpowiedź jest twierdząca. Widzę, że więcej ludzi jest skłonnych odejść od tradycyjnych oczekiwań co do tego, co powinni robi. Wiesz, jak zwykle moi rodzice przybyli do tego kraju, ponieważ chcieli dać mi dobrą edukację i świetlaną przyszłość. A potem dorastają tutaj i widzą, że wszyscy ludzie w większości robią to, co chcą, co im się marzy, ponieważ masz te podstawowe potrzeby jako istota ludzka, więc jesteś wolny, aby przeprowadzić swój projekt samorealizacji lub po prostu podążać za swoimi marzeniami. Więc widzę wielu ludzi, którzy idą w stronę sztuki, studiują design, piszą poezję. Czy wiesz, co to jest slam poetycki? Więc miałam ostatnio trochę do czynienia z tym światem i widzę ludzi używających tych platform coraz częściej jako sposobu na uzyskanie ulgi lub wyrażenie swoich poprzednich doświadczeń. Znam człowieka, który robi to, jeśli chodzi o jego doświadczenia jako uchodźca, ponieważ przybył już jako dorosły i doświadczył tych wszystkich rzeczy… używa poezji slamowej jako sposobu wyrażania swoich uczuć, swoich doświadczeń, ale także wypowiadania się na temat tego, jak sprawy wyglądają teraz, a jak powinny się zmienić. Widzę również tę część młodzieży, która nie jest zainteresowana lub nie czuje, że jest to dla nich dostępne; może jest to drogie, aby chodzić do muzeów, albo może jest to drogie, aby kupić farbę lub materiały malarskie lub ściągnąć programy, gdzie można nauczyć się projektować lub robić sztukę. Tak więc zależy to w dużej mierze od tego, kim są twoi przyjaciele i czym zajmują się twoi rodzice, na co wystawiają cię w dzieciństwie. Z socjologicznego punktu widzenia istnieje wiele badań, które mówią, że im więcej książek masz w domu, tym więcej czasu spędzasz na czytaniu książek i obcowaniu ze sztuką oraz innymi formami ekspresji. Jeśli więc myślisz o młodzieży, która pochodzi z domów o niższej klasie społecznej, prawdopodobnie większość czasu spędzają w pracy. Muszą pracować, aby zarobić określoną ilość pieniędzy, żeby mieć wolny czas lub pobawić się z przyjaciółmi. Jest też wiele innych czynników rozstrzygających o tym, czy ludzie są zainteresowani, czy nie. Myślę, że to musi być bardziej dostępne dla ludzi i to musi być coś, o czym sądzą, że mogą to zrobić; czy czują, że to jest w porządku dla mnie, aby to zrobić, czy czuję jakby to było po prostu bardzo dziwne, jak w innym świecie, lub jakby należało do cudzego hobby, lub jakby było poza moją strefą komfortu. Myślę, że chodzi też o to, jak system edukacji sobie z tym radzi. Kiedy byłam w szkole średniej i analizowaliśmy te rzeczy, pamiętam, że niektórzy moi koledzy z klasy mówili między sobą: dlaczego muszę myśleć o tym, co ta osoba z 1700 roku próbowała wyrazić?. Może innym sposobem na ułatwienie tego ludziom jest sprawienie, by wyrażali siebie, ponieważ jeśli nie jesteś przyzwyczajony do wyrażania siebie i swoich emocji, nie możesz naprawdę wczuć swojego umysłu w to, czego chcą inni ludzie. A zwłaszcza, jeśli być może przybyłeś tu jako uchodźca w wieku 15 lat, gdy nie znasz historii tego Henrika Ibsena z 18-tego wieku, uważasz, że to nieistotne. Więc to musi mieć wartość dla danej osoby i ludzie muszą czuć, że mogą to docenić bez bycia ocenianym. Wydaje mi się, że Muzeum Narodowe pracuje nad tym. Nigdy nie miałam takiej przestrzeni pracy, gdzie czujesz się, że jesteś doceniany z tym, z czym przychodzisz. Jesteś doceniany z ilością wiedzy, ze swoją tożsamością. Pamiętam, że pytali nas o to, jakie znamy języki i to był duży plus, jeśli znałeś więcej języków lub byłeś w innych krajach i miałeś jakieś wielokulturowe doświadczenia i tego typu rzeczy, co uważam za bardzo piękne. Starają się naprawdę swoim personelem odzwierciedlać każdy typ osoby na widowni. Tak, że kiedy przychodzisz tam, czujesz, że jest to miejsce dla ciebie, że masz prawo tam być, możesz zobaczyć siebie w innych ludziach; w końcu jesteśmy społecznymi istotami. Tak, te małe rzeczy mogą wpłynąć na to, jak ludzie doświadczają tak dużych instytucji rządowych.

J: Myślę, że to piękne, jak mówisz o sztuce jako elemencie procesualnej zmiany. Wspomniałaś również, że jesteś bardzo aktywna w mediach społecznościowych, ale jak zachowujesz bezpieczeństwo w sieci? Jak można sprawić, żeby media społecznościowe były bezpieczniejsze jako platforma dla aktywistów?

S: To bardzo ważny temat, ponieważ osobiście dokonałem wyboru, aby moje konto było prywatne, ponieważ nie czuję się tak, jakbym mogła aktywnie wyrażać siebie bez ponoszenia ceny lub wpływu na moje bezpieczeństwo. I nie chodzi mi o wielkie rzeczy, nie potrzebuję ochroniarzy; ale niektórzy ludzie potrzebują. Niektórzy ludzie, jak influencerzy, aktywiści, politycy. Ja nie chcę dać ludziom okazji, aby skomentować coś w nienawistny sposób, zakłócić mój spokój umysłu. Więc to jest po prostu aktywny wybór, który zrobiłam, aby chronić siebie i moją przestrzeń i ludzi, z którymi spędzam czas i o których postuję. Jako osoba prywatna, czuję też, że twój wpływ na ludzi, których znasz jest większy niż ludzi, których nie znasz. Dlatego staram się skupić na ludziach, z którymi mam relacje, więc ktokolwiek mnie śledzi jest prawdopodobnie w dobrych stosunkach ze mną i ma dobre zrozumienie tego kim jestem lub mamy coś wspólnego. To bardzo zabawne, myślę, że część, nie, w zasadzie większość z moich obserwatorów to po prostu przypadkowi palestyńczycy, których nie znam. Ale jeśli właśnie zobaczyłam palestyńską flagę w ich opisie, myślę sobie: OK jestem bezpieczna, jeśli wpuszczę cię do mojego świata mediów społecznościowych. Więc to jest to uczucie, że możesz zaufać swoim opiniom lub wolności słowa, jeśli wpuścisz tę osobę, nawet jeśli to tylko kontakt online. Ale słyszałam tak wiele historii i było tak wiele przykładów kobiet z Bliskiego Wschodu, a zwłaszcza noszących hidżab, że są atakowane i ludzie widzą tylko tę ich część. Jeśli chodzi o mnie, nie chcę dawać ludziom nawet najmniejszej możliwości zrobienia tego. A czas, w którym miałam te doświadczenia wpłynął na moje zdrowie psychiczne, mój pogląd na świat. Staram się pozostać w kontakcie ze społeczeństwem i nie chcę mieć doświadczeń, które sprawiają, że czuję się wykluczona, więc podejmuję kroki, które mogę podjąć, aby nie dać więcej przestrzeni, niż potrzeba. Więc kiedyś były to tylko rozmowy kwalifikacyjne, na których zadają ci głupie pytania, o których myślą, że jest je w porządku zadawać, ale to jest właściwie nielegalne. Pytania, jak: och czy zdjęłabyś swój hidżab, gdybym dał ci tę pracę? lub jak bardzo religijną osobą jesteś?. Według norweskiego prawa to jest nielegalne pytać o religię, poglądy polityczne, pochodzenie etniczne. Więc jesteś chroniony przez prawo i jest powód, dla którego tak jest, ponieważ istnieje pewien poziom dyskryminacji i badania pokazują, że jeśli chodzi o ubieganie się o pracę poziom dyskryminacji imigrantów jest taki sam dzisiaj, jak był 50 lat temu. Więc wiedząc o tych wszystkich rzeczach, myślę sobie: OK, kiedy ubiegam się o pracę, ubiegam się tylko w miejscach pracy, o których wiem, że są otwarte, włączające lub różnorodne. To samo dotyczy mediów społecznościowych. Nie zamierzam tracić energii na walkę z tą osobą, o której wiem, że nie zmieni zdania, że jest tu tylko po to, by walczyć i jest tu tylko po to, by wyrazić swoją opinię. OK, Ty masz swoją wolność słowa, ja mam swoją, ale nie muszę spędzać czasu rozmawiając ze ścianą, rozumiesz. I to jest coś, czego się uczysz, bo na początku byłam bardzo otwarta i rozmawiałem z każdym i mówiłam:Świetnie, że popierasz Izrael, chodźmy porozmawiać. Teraz wiem, że to nie jest skuteczne. W niektórych przypadkach, tak, jeśli wszyscy są chętni do słuchania i tak dalej, to na pewno nie miałbym nic przeciwko rozmowie z kimkolwiek, bez względu na to, jak bardzo się nie zgadzamy, ale to są te wspólne rzeczy, które muszą być tam obecne – szacunek, bezpieczeństwo, otwartość. Jeśli ich nie ma, nie jestem skłonna nawet próbować, jestem na nie. To są podstawowe zasady, które stosują się do ciebie i stosują się do mnie i jako społeczne istoty ludzkie powinniśmy współdzielić te rzeczy, jeśli mam poświęcić mój czas. Staram się robić rzeczy bardziej na moich warunkach według tego co sprawia, że czuję się bezpiecznie, co czuję, że działa i jest skuteczne. Również dlatego, że mam pewną odpowiedzialność, jeśli chodzi o moją rodzinę i wiem, że jeśli mogę po prostu zapewnić sobie i mojej rodzinie bezpieczeństwo, wtedy to jest najważniejsza rzecz dla mnie. Ta sprawa jest ważna, ale wiem też, że chcę po prostu mieć słodkie, małe życie. Nie chcesz ryzykować tych rzeczy, ponieważ częścią opresji jest również oddanie swojego życia do walki z opresją, co sprawia, że twoje działania kierowane do jednej rzeczy. I jeśli chcesz się uwolnić od tego, musisz po prostu dokonać tych wyborów samemu, według tego, co jest dla ciebie dobre. Może to zabrzmieć samolubnie dla niektórych ludzi, ale ja staram się znaleźć równowagę w tym, że robię to dla siebie, nie robię tego dla kogoś innego i jeśli to jest to, co jest dla mnie dobre, to właśnie to zamierzam robić. Prawdę mówiąc, chociaż okupacja trwa w samej Palestynie, jest około 6 milionów Palestyńczyków żyjących w świecie i dotyka ich wszystko, co dzieje się tam, mimo tego, że są daleko. Za każdym razem, gdy jest wojna, ataki lub cokolwiek podobnego, ty również zostajesz nimi dotknięty, ponieważ myślisz o tym, czy dostaniesz telefon z informacją, że niektórzy ludzie odeszli, czy może nie będę w stanie odwiedzić domu w ciągu dwóch lat, czy też oni faktycznie będą w stanie zająć wszystko. I jeśli nadal martwię się o te rzeczy, i tylko one tworzą moje życie, to zabrali moje prawo do po prostu życia, życia, którego chcę. W ten sposób głównie o tym myślę i to kieruje moimi wyborami w mediach społecznościowych oraz w moim życiu, tak myślę. 

J: Tak, myślę, że masz całkiem interesujące życie. To jest tak piękne, jak widzisz rzeczy, jak angażujesz się w rzeczy, ale także jak bierzesz różne kwestie, które na nie wpływają, a następnie wykorzystujesz je jako doświadczenie, aby pozostać bezpiecznym online, ale także, aby angażować się wspólnie z ludźmi, z którymi myślisz, że jesteś w stanie mieć produktywną rozmowę, a nie tylko zawsze być gotowa, aby walczyć, aby skończyć w różnych sporach, że chcesz zmienić lub zbliżyć się do swojego celu.

S: Wszystko to przychodzi z doświadczeniem. Ja przeszłam przez te walki i wszystkie te rzeczy i to nie jest tak, że sama na to wpadłam. To są rzeczy, których uczysz się w trakcie i zawsze są wyzwania lub rzeczy do przemyślenia lub do refleksji. Czasami nie-myślenie jest dobrym sposobem, aby pozwolić rzeczom odejść. Dobrze jest podejmować refleksję i myśleć, ale czasami może to być zbyt wiele i może być szkodliwe. Więc próbuję znaleźć tę równowagę, wciąż znajdując swoją drogę. Ale tak, próbuję również wprowadzać te rzeczy aktywistyczne w moje życie zawodowe. To jeden z powodów, dla których wybrałam socjologię, ponieważ dzięki temu mogę wykonywać swoją pracę, starając się poprawić sytuację na świecie, zmienić coś, poprawić warunki życia ludzi. 

J: Rozmowa z Tobą była bardzo interesująca i mam wrażenie, że moglibyśmy nie przestawać, ale zanim zamkniemy podcast, czy jest coś, nad czym warto się zastanowić, coś, co masz na myśli, albo po prostu skończymy.

S: Chciałbym tylko powiedzieć, że małe rzeczy są w rzeczywistości tym, co ma znaczenie na końcu. Kiedy one się dodają, tworzą różnicę. Więc cokolwiek czujesz, że możesz zrobić, robisz to i wtedy zdobywasz nastawienie: OK to wystarczy. I miejmy nadzieję, że ujrzymy tę różnicę. A poza tym chciałbym tylko powiedzieć, że naprawdę doceniam możliwość spotkania się i przyłączenia się do tego projektu.

J: Dziękuję za Twój czas, to wiele dla mnie znaczy. Myślę, że jest to coś, czego każdy działacz młodzieżowy o pochodzeniu migracyjnym powinien posłuchać, ponieważ nie jest to jedynie edukacja, to pochodzi z twojego własnego doświadczenia, twojej własnej walki, z rzeczy, przez które przechodzisz każdego dnia. Więc myślę, że jest to coś, czego warto posłuchać, więc dziękuję bardzo za twój czas. 

S: Dziękuję. Doceniam to. 

J: Więc zamykamy ten drugi podcast dla projektu Misja Partycypacja. Mówiliśmy o młodzieży, aktywizmie społecznym i sztuce.

Projekt finansowany przez Islandię, Lichtenstein i Norwegię z Funduszy EOG w ramach Programu Aktywni Obywatele – Fundusz Regionalny

Transcription of a podcast produced as part of the project:

Mission Participation: young citizen podcasters

Episode …..

A representative from the Terram Pacis Foundation in Oslo talks to a 22-year-old political science student at the University of Oslo who engages young people in social issues through art projects.

J: We are recording this second podcast for youth participation project and today I’ll be talking with …. Thank you for being here 

S: Thank you for inviting me 

J: So we’re going to do describe your experience with youth activism 

S: I’m 22 years old and I am originally from Palestine and I live here in Norway and right now I’m studying sociology at the university of Oslo where am I  took my bachelor’s degree there and I’m starting my masters now hopefully. But as of lately I’ve been active a student organisation called Palestina committee and spreading the word about the Palestinian cause  and working against the Israeli occupation and we mainly focus on celebrating the culture, spreading awareness and knowledge but we also focus on on having a social activities so we eat good food we dance to good music so it’s a mix of knowledge and information and a mix of being socially ah active and getting to know people and just having fun because as the student you need a break so so that’s mainly what I’ve been doing when it comes to voluntary work when it comes to my other activism I guess I kind of been using social media a lot too just as a private person but also through that student organisation by spreading videos or articles or campaigns petition campaigns and things like that and then on my private pages just about things I find important or things I find should be more spread so I just share whatever I want to share and then I just think social media is a very good platform to reach out to young people as well as you can use it as a source of knowledge and source of getting to know more that not necessarily the universities teach us or the government spreads when it comes to availability and stuff so it’s a way for the young people too I guess take those things from their own hand and seek out different different people or different organisations or different arenas where they can apply their knowledge or seek more knowledge or collaborate or whatever they want to do so I feel like it’s more free and it’s more up to people it’s not as restricted as in the public sphere I guess an yeah so it’s maybe less risk as it’s just on social media and not like active normal life and I’ve also been working at the National Museum as of lately which is a job that started because they’ve been trying to make an effort to be more inclusive both of when it comes to age and also when it comes to multiculturalism which I find is a very beautiful thing also it’s kind of a new way of doing things because normally you need a lot of back knowledge or education or experience to be able to work at this type of big governmental institutions but they put out add looking for two young people who can help them make the exhibition and the museum more attractive for young people and people who usually don’t visit coz they have statistics on it and we’ve also in my studies we’ve read several researches that show that there is a very clear pattern to when it comes who feels like they can go to museums and who actually goes and it’s works like you can see a correlation between age and class and education and there is very specific groups that make out the majority of the audience so they wanted to break that pattern and I guess museums also have this stereotype of being elitist and only for a higher upper class and it’s like older people that go there so I was lucky enough to be able to work in that advice on how to make a book more approachable to young people how to make exhibition seem more exciting and how to design in a way that will catch young peoples eyes and make them feel wanted and make them feel included and also make it available for them both through pricing but as important they were willing to let go of their traditional way of doing things to meet people where they are and to to take those steps to actually contact them or reach out to them where they are yeah basically I feel like they did it not on their own demands I feel like they are they listened in the bigger weight and I’ve seen before so it was very nice it was type of job where felt like a hobby it didn’t feel like you were risking anything and it just felt fun you know just spoke and you were heard and they gave you the space to give your opinion so that was very nice very good experience. 

J: So it sounds like you have been very occupied. I prefer to use busy but you seem busy and occupied at the same time. Drawing from that immense experience of yours how do you see young people being engaged in social and political activism in Norway in general? 

S: Well that’s a very big question um I feel like some people still go the usual ways seen being a chair member of an organisation or being politically active through party that’s very normal here in Norway lately I feel like the biggest change has been how many organisations that are NGOs who speak up for climate change and they are very or too good to go which is a business but they very much they hire young people and they let them do the job of spreading the word and they use social platforms and ads on social platforms so there everywhere they’re on Instagram they’re on Snapchat they’re on places where youth are so I feel like these organisations speak to people’s desires and speak to the issues of what’s going on in the world but mainly to like the fears of our generation which is a very effective way of doing things know coz it’s like we always hear these in the debates on the news or in the university we are the generation that’s going to be less privileged than our parents we’re going to have to work more we’re going to have to tax more we’re going to have to count on climate change and less natural resources and all of these things so they are very good at using these facts to get you which is very effective way. 

J: How is your activism connect those two different cultures and try to present yours 

S: For me I grew up in Palestine before we move to Norway and I I was about 9 when we moved so I witnessed a lot of the issues that go on and there are stilling going on in Palestine and I grew up with many family members who were active and who risked their lives several times or were imprisoned several times and we also had cases of death and cases of disappearing and we also always hear stories and watch documentaries and we were very aware of the situation so that activism I think was there from the start it was it was started as a will of just being good at something so that you can be a resource to the community so I remember like being very active in school and things like that because education there is valued so that’s how it first started but we didn’t have social media in at these times back in 2009 so I wasn’t aware of how the rest of the world lives or how this is now is seen as injustice or occupation or apartheid and these things so it wasn’t until I came back here that I understood more of why these people in my family did these things or why then use always was about this specific situation one of my earliest childhood memories is when our president, he was our biggest hope in many ways so when he passed away it made an impression on the whole society so I remember that day even though I was couple years old so the caring for it just grew and grew and grew and I guess I just could never let go it was coz its homeland and it’s my people and when we came to Norway I learn about the years that the differences of course how you live in which rights you have and that the law is made to protect the individual in the country and not to be misused by somebody but I guess the most important thing is that you could just I yeah free speech you could just say whatever you wanted whatever you felt you think which is what we didn’t really have back home because there was always danger or there was always a price to pay if you did that so I felt like I was very lucky to be in a place where I can do that and if I view it as a privilege even now so I can’t decide of me where I want to resist or I want to fight this injustice from wherever I can and because I know there’s so many ways I can do it here there’s so many platforms I can use social media for example an I know how good life can be because we are very lucky to live in Norway I want us I can just sit back and watch you know so I’ve been trying to use that drive for something good cause I also gives me something back I feel like my dad always used to say with freedom comes responsibility and we’re not all free until everybody’s feet so that’s like the two things I live by when it comes to my activism and I I’m very focused on the Palestinian cause even though it’s been going on for a while I just see if you look at the bigger picture it’s it’s also war between two of the biggest powers in the world it’s Russia versus the US and it’s also the West versus the east and it’s a continuation of colonisation back in the 17th 18th 19th so for me it’s bigger than just Palestine it’s about just common human rights and injustice in general and its right now for me it just seems like it’s become like in normal thing it’s like oh oh that’s happening there yeah of course so yeah it’s back on the news and I don’t want people to get used to those things because that’s for me I view as ignorance you know our freedom comes with a price and they pay the price even though they are the innocent people who they didn’t choose to live there they didn’t choose specially the younger generation now who they are active on social media and they see they have a source where they can see how the rest of the world lives and they can compare so when I was back home now this summer I realised I could see in other sense how they are more frustrated they’re more angry they are more resistant in one way because they know and there’s proof of how things should be in they also have the opportunity to search for example up the UN’s war laws you know they can they know like this is what they did here is illegal what they doing in Jenin is not a right the settlements are illegal and all these things so that builds up because what is the point of having all these laws if you can just break them and get no sanctions and no reactions so for me it’s a frustration and it’s also out of love it’s both of those things and they’re both very fiery emotions I guess and it’s I just try to channel them into something that can make a difference and I I as little student organisation also may not seem as a big thing but it does change people’s worldview and the biggest or the most important thing for me is just if one person is aware of this that means we’re on the right track so I just want to spread awareness but an like try to make the world more justice but learned that through the culture in Norway it’s very individual based the Palestinian culture I’ve learned that you can’t stand alone and we are stronger together and I think those things combined are very good start point to trying to make a difference because in the end we assume as we are species of societies and we are after all not supposed to be alone so and sometimes it can feel that way that you’re kind of stuck alone in the system here and you’re just like what can I do when it’s so far away but I guess just having a normal conversation can also be a way of activism just sitting around having to be eating like figuring things out speaking about these topics and it doesn’t have to be big game changing things like just as if normal human being if you can take your time to have conversation or share a post or anything like that it’s enough you know it you don’t you I’ve learned with time that you don’t have to have big expectations for yourself it’s just step by step you can run up you can’t jump from stair one to stair ten and you take step by time and sometimes it can feel like you’re just this one person against this huge state but they do give you many assets and many ways of being active and I wanna take those into good use because I know it’s very valuable and it’s not something we can take for granted an there’s so many generations that have also worked for this to happen so I can just like lay back and be like I know my life is good now by you know yeah

J: Yeah, I think that’s I think for me from my point of view that makes a lot of sense and it’s so can see the challenge face but they most interested in just you are working around those challenges as you say one day at a time so and then it’s me tried to bridge the two because you say you social media but also been working at the museum and will be instructed although with the arts so if you try to see arts as a form of activism how do you see arts used as a means of social and country inclusion? 

S: Art is a very very big weapon if you use it in the correct way cause you can use art to express yourself in very specific ways an make statement from art and I learned that as well also back in Palestine because you probably know Banksy he you don’t even know the person but he is one of the biggest artists out there that has as much statements or as much he takes standpoint through his art which I find is a very beautiful thing and I also know when it comes to the Palestinian cause at one point it was illegal to make art with the Palestinian colours so people had to be creative and find new ways of resisting at one point they used a poppy flower as the symbol for the Palestinian cause because it has the same colours as the our flag so you can use art in a very expressive manner either directly or very indirectly because also people I guess experience are also out of their own worldview and out of their own experiences not always out of the standpoint of the artist you know 

J: Let’s say in Norway how can we use arts let’s say for example certain people might feel excluded because of how they look like because of their thoughts and then how can we use arts  to critise social norms in social values 

S: Several ways you can paint the situations that you want to criticise you can write about your feelings in a very subjective manner. You can hang up posters everywhere where you have a clear statement. You can use this irony as a way of making a point, art is music, art is dance, art is paintings, art is videos, its performance. Through the museum my idea of what art is has expanded a lot. Before I would think of only paintings, after I saw how much the National Museum tried to expand the idea of what art is by including more people from all of Norway. So they made this application where you can send in with the goal of having an exhibition the one that’s called, I call it art where you can tear apart the definition of what art is and create your own definition or express what you think art is. They also had a goal of having people from across the whole country and that in of itself is an art because it’s a way of changing things that is also including people without excluding the people who were already in the art world. Because I feel like many times in activism the opposite side you meet is probably, their biggest argument is if we give these people what they want we’re going to lose something. But the museum found a very good way of just keeping what is already there but expanding it and including more people, including more ways of expressing yourself through different forms of art which I find is a very beautiful thing. And I think that also digital art has become bigger and bigger and bigger and more popular. And it’s, I know several people on Instagram that are just anonymous so that’s and they just post whatever they want and that’s a very positive or it’s a benefit of social media that you can do that because if you out yourself and who you are in your identity many times if you are let’s say of another ethnicity and another religion and maybe a gender that it meets more discrimination that’s going to affect how people view your art or how they use it or if they include you or not, so by doing that you kind of take away this weapon from them that can harm you but in a sense that still keeps the system going, that still keeps the discrimination of different artists based on their background going. So I like what the museum did because you were kind of included based on who you are, not only your art. Like both things had something, had of value and that’s where you can try to sense an institutional change you know cause you are more accepted, you are your art is seen for what it is, it seen for as a result of who you are what your life is your gender, your ethnicity, your race or sexuality or lyrical opinions it can be as big as that. It expresses only that and it can also just be something you make out of fun and I think it’s important to take in the whole continuum of what art can be. It can be the most political way of expressing yourself but it can also just be fun and it can also just be a break from the world and it can also just be something pretty to look at. It doesn’t have to mean everything but it can also mean everything. So I like that they aren’t necessarily hung up on the specific things anymore and I guess that’s one of the points of contemporary art as well it’s speaking of the time you live in and reflecting whatever your feeling towards what is going on in the world. 

J: I think you have quite interesting points. You said about the contemporary arts and using arts as a form social inclusion, addressing this discrimination, inequality. Do you see here in Norway young people such as refugees might find interest in art you know, why do you think so? 

S: I think both of this, my answer is yes to both. I see more people willing to go of traditional expectations of what they should do you know the usual all my parents came to this country because they wanted to give me a good education and a bright future. And then they grow up here and they see all people are just mostly doing what they want, what they dream to do because you have these basic needs as a human being so you are free to like do this project of self-realisation or just follow your dreams right. So I see lots of people going into art, studying design, writing poetry. Do you know what slam poetry is, yeah so I’ve been lately exposed to a little bit more of that world and I see people using these platforms more and more as a way of letting go or expressing perhaps there previous experiences. I know this guy who does that when it comes to his experiencing as a refugee cause he came in as an adult and experienced all these things and he uses slam poetry as a way of expression of his feelings, his experience but also making a statement about how things are right now, how they should change. I also see this part of the youth that aren’t interested or they don’t feel like they it’s available for them or maybe it’s expensive to go to museums or maybe it’s expensive to buy colour or painting material or download programmes where you can learn to design things or do art, digital art so it depends very much like who are your friends and what are your parents occupied with, what do they expose you to throughout your childhood and sociologically there is a lot of research that says like the more books you have in your home probably the more time you will spend reading books and also being exposed to art and other forms of expression. So if you think about youth who come from houses with lower social class, probably most of their time goes to work you know they have to work so that they can earn a specific amount of money, so that they can have free time or go to the fun things with their friends and there’s many more factors in play I think then are they interested or not I think that it needs to be more available for people and it needs to be or something they feel like they can do like do I feel like it’s okay for me to do it or do I feel like or is it just very strange and like in another world or belongs to somebody else’s hobby or like out of your comfort zone. I think it’s also about how the education system works around it when I was in high school and we would analyse these things. I remember some of my classmates would be like why do I have to think about what this person from the 1700s tried to express right and maybe another way or a way of making it easier for these people is to make them express themselves cause if you’re not used to express yourself and your emotions through these several ways of expressing you can’t really put your mind into what some other people want right. And especially if you maybe came here as a refugee in as a 15 year old like you don’t know the history of this Henrik Ibsen from the 18th underline this is not relevant for me. So it has to be of value to the person and it the people have to I think people have to feel like they can appreciate it without being looked down on. I do feel like the National Museum is trying to working that and I, I see like things some of the things they do and I’ve never had a working place where I feel like you are as you are appreciated as you come. You are appreciated with the amount of knowledge, you have your background. I remember they would ask us like which languages you know and that is a big it was a benefit if you knew more languages or if you had been to some other countries and you had some multicultural experiences and things like that which I find very beautiful like they try to really with their staff reflect every type of person in the audience. So that when you come in there feels like place for you that is right to be you know so that you can see yourself in other people and after we are social human beings so yeah. Those little things can affect how people experience such big government institutions.

J: I think it’s beautiful how talk about the arts as a some of processor change. You also mention that you’re active on social media a lot but how do you stay safe online activism or how can you make social media more safer as a platform for activists who feel safe?

S: It’s a very important topic because um personally I made the choice to keep my account private on purpose because I don’t feel like I can actively express myself without it having a price or affecting my safety. And it does it’s not like big things like oh I have to have bodyguards but some people do have to like some people you could maybe call influencers or social activists or politicians have but for me just like I don’t want to give people the effort to even comment something hateful or like disturb my peace of mind you know. So that is just an active choice that I made to protect myself and my space and the people I hang out with and maybe post about so like as a private person that is. I also feel like affect the people you know in a bigger manner than the people you don’t know. Which is why I try to just like focus on the people I have relation to so whoever follows me is probably on good terms with me and has a good understanding of who I am and, or we have something in common. It’s very funny I think I like most of my, some of, a lot of my followers are just random policy news I don’t know. But I’ve just seen a Palestinian flag in their bio and I’m like OK I’m safe if I let you into my social media world you know so it’s that feeling of you can trust your opinions or speed freedom of speech if you let this person in type of thing even though it’s just online. But I’ve heard so many stories and there’s been so many examples of women from the Middle East and specifically if there must be more wearing hijab where they get attacked and people only see that part. And for me I don’t wants to give people that even just like the up smallest opportunity of doing that. And the time is where I’ve had those experiences it has affected my mental health or my view of the world and I’m trying to stay connected to society and I don’t want to have experiences that makes me feel excluded so I take my steps I can take if that makes sense to like not give a space more than it needs. So yeah and it like previously it had just been like oh work interviews where they ask you stupid questions that they think is alright to ask but it’s actually legal you know it’s like oh would you take up your hijab if I gave you this job or how much of a religious person are you like these questions by the Norwegian law it’s legal to ask about religion, politics, city. So you’re protected by the law right and I’m there is a reason why these things are there is because there is a level of discrimination and research shows that when it comes to applying for jobs the level of discrimination against immigrants is the same today as it was 50 years ago. So knowing all these things I’m like OK when I apply for jobs I only apply for the workplaces that I know open or inclusive or diverse and these things. So and the same things grow for social media like I’m not going to waste my energy fighting this person that I know is not going to change their mind they’re just here to fight and they’re just here too expressed their opinion and it’s like OK you have your freedom of speech I have mine but I don’t have to spend time talking to a wall you know. And that’s something you learn to do because in the start I was very much out there and open and I would just speak to anyone and I’d be like oh great you support Israel let’s come have a discussion. Now I’m like you know that’s not effective in some cases yes if they’re all willing to listen and all of that I for sure wouldn’t mind having a conversation with anyone no matter how much we disagree but it’s those common ground things that have to be there – respect, safety, an openness, that and also standing if they’re not there I’m not willing to even try cause I’m like no. Those are basic rules that they applied to you and they apply to me and as a social human beings we should have things in common few one we need to spend my time on this so I’m trying to do things on more on my own terms and what makes me feel safe, what I feel like works and is effective and also because I have responsibility when it comes to my family I and I know if I can just keep myself safe and my family alright then that’s the most important thing for me. Like this cause is important but I also know I just want to have like a cute little life like, so I’m not really you willing to risk those things because part of the oppression is also giving up your life to fight the oppression which is like makes your actions guided towards one thing. And if you want to become free of all these things you need to just make those choices for yourself. And what’s right for you and it might sound selfish to some people but I’m trying to find the balance of okay I’m doing this for me I’m not doing this for somebody else and if that’s what’s, what feels right for me then that is what I am going to do so yeah because to be honest even though stop the occupation is physically in Palestine. The reality is there is around 6 million persons living outside and they do get affected by everything that happens down there even though there further out. Every time there is a war or attacks or what yeah anything like that you also get affected out here because you’re thinking out like, oh something am I going to get a phone call where some people have passed away or I might not going to be able to go visit back home in two years or are they actually going to be able to occupy everything. And if I keep worrying about this thing that only like my life about this one caused and they’ve taken away my right to just live the life I want you know. That’s mainly how I think about it and what guides my choices on social media and in my like life as an activist I guess.

J: Yeah I think you have quite an interesting life. It is so beautiful how you see things that you engage the things but also how you take different points that affect them and then use them as experience to stay safe online in opposite to engaging with people that you think you’re able to have a productive conversation with, and not just always be there to fight yeah, to end up in different from us that you want to change or bring you further too that is. 

S: All of that comes with experience right like I’ve been through those fights and all these things and it’s not like I figured it all out it’s just things you learn as you go and there’s always challenges or things to reflect down or think about. And also sometimes not thinking is a good way of letting things go, like it’s good to reflect and think but sometimes it can be too much and it can be harming. So I’m trying to find that balance still like finding my way but yeah trying to do also these activism things through my work life. Like through my labour and that is one of the reasons why I chose sociology because then I can do my work try to make things better in the world or change somethings or better peoples living conditions or whatever it is so. 

J: It has been quite interest talking with you and I feel like I keep going on but beforing closing the podcast, is there something is up to reflect on, like something on your mind or to just close the podcast.

S: I would just like to say like the small things are really what matter in the end. It’s when they add up they do make a difference so whatever you feel like you can do you do that and then you just have a mindset OK that’s enough you know. And then hopefully we see difference and also I would just like to say that I really appreciate the opportunity of reaching out and having joined this project.

J: Thank you for your time then it means a lot to me. I think it is something any youth activist with the migrant background should listen to because it’s not just an occasional to come from you, one experience your own struggle in the things you’re going through every single day. So I think this somebody is listening to so thank you very much for your time. 

S: Thank you. I appreciate that. 

J: So we are closing this second podcast for youth participation project we have been talking about youth and social activism and arts